สวัสดีพี่น้องและสหาย
อาข่า เป็นแรงบันดาลใจให้ผมเขียนจดหมายฉบับนี้ขึ้น เพื่อเป็นแรงจูงใจให้พี่น้องอาข่าเกิดความรักในวัฒนธรรมของตัวเอง หลายคนคงรู้สึกถึงวัฒนธรรมอาข่าเริ่มลบเลือนหายไปจากสังคม กระแสสังคมหลักได้กลืนกินวัฒนธรรมอันดีงามของเราไป ผมเองเป็นอาข่าคนหนึ่งที่ไม่มีโอกาสอยู่บ้านมานานแล้ว กลับไปเยี่ยมบ้านเกิดทุกครั้ง ได้เห็นการเปลี่ยนแปลงในทางที่ดีและไม่ดีพอสมควร แต่สิ่งที่ผมรู้สึกเศร้าสลดใจมากที่สุดคือ การจากไปอย่างไม่มีวันกลับมาของผู้เฒ่าอาวุโสทั้งหลายในหมู่บ้าน ผู้อาวุโสเหล่านี้อดีตเขาเป็นนักปราชญ์แห่งขุนเขา รอบรู้จารีตประเพณีอาข่าอย่างถ่องแท้ พวกเขาได้จากไปโดยไม่มีโอกาสถ่ายทอดองค์ความรู้ที่ร่ำเรียนมาจากบรรพบุรุษ เป็นสิ่งที่ผมเสียใจและเสียดายมากที่สุดเพราะมารู้และคิดได้อีกทีทุกอย่างก็สายไปเกินแก้แล้ว
หลายปีที่ผ่านมาผมคิดถึงปัญหาที่อาข่าเผชิญอยู่ พยายามศึกษาภาษาวัฒนธรรมของบรรพชน เพื่อหาวิธีแก้ใขและสืบสานวิถีชีวิต แนวคิดปรัชญาต่างๆของเราไว้ การได้เรียนรู้ภาษาอาข่า คำคม วาทศิลป์ต่างๆที่ผ่านมาทำให้ผมมีความสุขมาก ได้สัมผัสถึงจิตวิญญาณของอาข่าระดับหนึ่ง เกิดความกระหายอยากเรียนรู้มากขึ้น และตระหนักถึงความยิ่งใหญ่ของภาษาและวัฒนธรรมอาข่าว่า เป็นจารีตประเพณีหนึ่งเดียวในโลกที่มีการท่องจำชื่อบรรพบุรุษตั้งแต่ เริ่มแรกของเผ่าพันธุ์จนถึงตนเอง ณ ปัจจุบัน วิถีจารีตที่งดงามของอาข่านี้ ทุกคนควรสนับสนุนอนุรักษ์ไว้ เป็นมรดกอันมีค่าของโลกต่อไป
ด้วยเหตุนี้ ทำให้ผมเกิดความรักในวัฒนธรรมอาข่า อยากเป็นส่วนหนึ่งในการอนุรักษ์และพัฒนาวิถีชีวิตอาข่าให้ยั่งยืนสามารถดำรงควบคู่ไปกับโลกยุคโลกาภิวัฒน์นี้ ให้ประเพณีอาข่าอยู่คู่ฟ้าดินตลอดไป ทั้งนี้ทุกสิ่งทุกอย่างจะเป็นไปได้ก็ต่อเมื่อพี่น้องและสหาย มีกำลังใจ มีเป้าหมายร่วมกัน ให้กำลังใจซึ่งกันและกัน รักในความเป็นอาข่า เพราะเป็นหน้าที่ของเราทุกคนที่ต้องเรียนรู้ สืบทอดความเป็นอาข่าของเราไม่ให้เสื่อมหายไปในยุคของเรา ด้วยปัจจัยและองค์ความรู้ต่างๆ ยุคสมัยของเราควรเป็นยุคที่ประเพณีวัฒนธรรมอาข่ารุ่งเรืองมากที่สุดยิ่งกว่ายุคไหนๆในอดีตที่ผ่านมา เริ่มเดินก้าวแรกอย่างมั่นคง โดยพวกเราเยาวชนรุ่นใหม่มาร่วมกันสร้าง หอวัฒนธรรมอาข่า เพื่อเป็นหัวใจของการถ่ายทอดเรียนรู้วิถีชีวิตและเพื่อเป็นเกียรติยศในการเคารพบูชาบรรพบุรุษของเผ่าพันธุ์อาข่า สืบไปนิรันดร์
จากใจจริง
พี่น้องและสหาย
สรณ์
อาข่า เป็นแรงบันดาลใจให้ผมเขียนจดหมายฉบับนี้ขึ้น เพื่อเป็นแรงจูงใจให้พี่น้องอาข่าเกิดความรักในวัฒนธรรมของตัวเอง หลายคนคงรู้สึกถึงวัฒนธรรมอาข่าเริ่มลบเลือนหายไปจากสังคม กระแสสังคมหลักได้กลืนกินวัฒนธรรมอันดีงามของเราไป ผมเองเป็นอาข่าคนหนึ่งที่ไม่มีโอกาสอยู่บ้านมานานแล้ว กลับไปเยี่ยมบ้านเกิดทุกครั้ง ได้เห็นการเปลี่ยนแปลงในทางที่ดีและไม่ดีพอสมควร แต่สิ่งที่ผมรู้สึกเศร้าสลดใจมากที่สุดคือ การจากไปอย่างไม่มีวันกลับมาของผู้เฒ่าอาวุโสทั้งหลายในหมู่บ้าน ผู้อาวุโสเหล่านี้อดีตเขาเป็นนักปราชญ์แห่งขุนเขา รอบรู้จารีตประเพณีอาข่าอย่างถ่องแท้ พวกเขาได้จากไปโดยไม่มีโอกาสถ่ายทอดองค์ความรู้ที่ร่ำเรียนมาจากบรรพบุรุษ เป็นสิ่งที่ผมเสียใจและเสียดายมากที่สุดเพราะมารู้และคิดได้อีกทีทุกอย่างก็สายไปเกินแก้แล้ว
หลายปีที่ผ่านมาผมคิดถึงปัญหาที่อาข่าเผชิญอยู่ พยายามศึกษาภาษาวัฒนธรรมของบรรพชน เพื่อหาวิธีแก้ใขและสืบสานวิถีชีวิต แนวคิดปรัชญาต่างๆของเราไว้ การได้เรียนรู้ภาษาอาข่า คำคม วาทศิลป์ต่างๆที่ผ่านมาทำให้ผมมีความสุขมาก ได้สัมผัสถึงจิตวิญญาณของอาข่าระดับหนึ่ง เกิดความกระหายอยากเรียนรู้มากขึ้น และตระหนักถึงความยิ่งใหญ่ของภาษาและวัฒนธรรมอาข่าว่า เป็นจารีตประเพณีหนึ่งเดียวในโลกที่มีการท่องจำชื่อบรรพบุรุษตั้งแต่ เริ่มแรกของเผ่าพันธุ์จนถึงตนเอง ณ ปัจจุบัน วิถีจารีตที่งดงามของอาข่านี้ ทุกคนควรสนับสนุนอนุรักษ์ไว้ เป็นมรดกอันมีค่าของโลกต่อไป
ด้วยเหตุนี้ ทำให้ผมเกิดความรักในวัฒนธรรมอาข่า อยากเป็นส่วนหนึ่งในการอนุรักษ์และพัฒนาวิถีชีวิตอาข่าให้ยั่งยืนสามารถดำรงควบคู่ไปกับโลกยุคโลกาภิวัฒน์นี้ ให้ประเพณีอาข่าอยู่คู่ฟ้าดินตลอดไป ทั้งนี้ทุกสิ่งทุกอย่างจะเป็นไปได้ก็ต่อเมื่อพี่น้องและสหาย มีกำลังใจ มีเป้าหมายร่วมกัน ให้กำลังใจซึ่งกันและกัน รักในความเป็นอาข่า เพราะเป็นหน้าที่ของเราทุกคนที่ต้องเรียนรู้ สืบทอดความเป็นอาข่าของเราไม่ให้เสื่อมหายไปในยุคของเรา ด้วยปัจจัยและองค์ความรู้ต่างๆ ยุคสมัยของเราควรเป็นยุคที่ประเพณีวัฒนธรรมอาข่ารุ่งเรืองมากที่สุดยิ่งกว่ายุคไหนๆในอดีตที่ผ่านมา เริ่มเดินก้าวแรกอย่างมั่นคง โดยพวกเราเยาวชนรุ่นใหม่มาร่วมกันสร้าง หอวัฒนธรรมอาข่า เพื่อเป็นหัวใจของการถ่ายทอดเรียนรู้วิถีชีวิตและเพื่อเป็นเกียรติยศในการเคารพบูชาบรรพบุรุษของเผ่าพันธุ์อาข่า สืบไปนิรันดร์
จากใจจริง
พี่น้องและสหาย
สรณ์
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น